Onze lieve kleine E is aan het veranderen. Maar echt. De peuterpuberteit is for real en ‘twee is nee’ is ook niet helemaal uit de lucht gegrepen.
Ik heb er ondertussen al wat over gelezen en het is me ondertussen wel min of meer duidelijk hoe het juist in mekaar zit. Hoe je ermee moet omgaan daarentegen. Het is nu al de tweede peuterpuber die ik in huis heb en het gebeurt nog heel regelmatig dat ik met de handen in het haar zit. Komt daarbij nog dat dit exemplaar een heerlijke ‘je m’en fous’ mentaliteit heeft. Zálig om te zien, vreselijk om manieren te leren.
Ze snuit haar neus al voor de zakdoek bij haar neus is. Ze eet met haar handen, want vorken zijn saai. Ze loopt vaak rond in schoenen die vier maten te groot zijn en is er dan ook van overtuigd dat ze de coolste griet ever is. Ze wil ‘jokolade’ als ontbijt en is de beste mama ooit voor popje.
Blijkt dus dat die minimonsters rond de leeftijd van twee jaar plots beseffen dat ze hun eigen persoontje zijn en dat ze dus ook wel eens iets kunnen weigeren of net het omgekeerde kunnen doen van wat hen gevraagd wordt. Exactly. Voorbeeld uit het dagelijkse leven:
E. wil graag alleen van de trap. Tot je zelf al naar beneden begint te gaan. Dan begint ze te wenen en vraagt om een handje te geven. Tot je terug bij haar bent en een handje wil geven, dan krijg ik een boze blik en een welgemeende ‘nee’. Als ik vervolgens weer aanstalten maak om naar beneden te gaan begint ze uiteraard weer te wenen. Om dan uiteindelijk als een kleine baby, al wenend, naar beneden gedragen te worden.
Onredelijk zijn ze soms. En dat maakt hen vreselijk schattig. Én dat weten ze. Daar maken ze maar al te graag misbruik van. Zo kan E. bijvoorbeeld met heel veel show allemaal speelgoed op de grond gooien. Als ik dan meteen zeg dat dat niet de bedoeling is en ze het moet opruimen begint het concert. Als ik vervolgens probeer om haar op een rustige manier duidelijk te maken dat dat niet zo kan en ze alles terug netjes moet oprapen lijkt het heel even alsof ze mij begrijpt. Dan lijkt het alsof ze met haar ogen zegt ‘ik snap wat je bedoelt, maar bij wijze van test wil ik je toch nog graag even tot het uiterste drijven’. Dan gaat ze meestal verder met haar spel en wanneer ik dan mijn stem verhef om te zeggen dat ze toch echt wel moet opruimen, is het hek van de dam.
Ze pikt natuurlijk ook heel veel op van P. Als P. genoeg gegeten heeft is het ‘Ellie ook noeg’, als P. pipi gaat doen is het ‘Ellie ook pipi doen’, als P. yoghurt vraagt is het ‘Ellie ook noetje eten’. Alles wat de grote zus doet is top, zo blijkt. Om maar te zeggen mensen, doe bij je eerste kind keihard je best om er een leuk, well behaved persoontje van te maken. Met wat geluk neemt de kleinste toch hier en daar wat goede dingen over. E. neemt soms wat veel over. Als P. met haar voet tegen de tafel loopt en begint te wenen, begint E. gewoon mee te wenen. Solidariteit en al.
Ende nieuwsgierigheid, ooooh die nieuwsgierigheid. Zo schattig om te zien hoe geïnteresseerd ze zijn in vanalles en nog wat, maar ook zo gevaarlijk met momenten. Op die leeftijd hebben ze totaal nog geen besef van wat gevaarlijk is en wat niet en heb je dus letterlijk ogen op je rug nodig. Zéker als je nog ergens een mini op een speelmat hebt zitten.
E. hoort dus nu heel vaak ‘nee’. Niet dat we zo degoutant streng zijn, maar om ervoor te zorgen dat ze toch op z’n minst in leven blijft moeten we sommige dingen wel verbieden. Ik merk dat ze het vaak van ons hoort door haar te zien spelen met haar kleine zus. Alles wat B. vast heeft is volgens E. niet geschikt voor baby’s en wat dan volgt is het schattigste dat je ooit gezien hebt. E. trekt het veel te bruut uit kleine zus haar handen en zegt dan met haar angry voice: ‘Billou nee!’. Heel serieus allemaal. En gemeend. En echt héél schattig.
Al bij al valt het wel goed mee hoor. Ik denk dat het vooral belangrijk is om de humor er van in te blijven zien. Ja, je bent je kind aan het opvoeden en dat is uiteraard het belangrijkste dat je ooit zal doen in je leven. Maar! Relativeer ook alles een beetje. Of probeer dat toch op z’n minst. Niemand gaat er dood van als je het allemaal eens even wat minder opvoedkundig verantwoord aanpakt. Doe soms zoals ik, doe alsof je het niet gezien hebt. E. doet niets liever dan alle kommetjes en lepeltjes uit de keukenkast te halen om haar poppen eten te geven. Ik heb al een aantal keer geprobeerd om het aan haar verstand te brengen dat dat niet de bedoeling is, en ze best niet àlle lepels en kommetjes uit de kast haalt. Ben ik natuurlijk de stomme moeder die geen besef heeft van wat dat leger poppen nu precies aan zorgen nodig heeft.
Dus! Dé oplossing: af en toe gewoon doen alsof je het niet gezien hebt. Kiddos happy, want ze kunnen ongestoord spelen hoe ze dat willen spelen. Moeder happy, want heel even rust. Is dit een hashtag loedermoeder waard of wat vinden jullie? :-p
Veel succes met jullie minimonsters en tot volgende week!
Liefs,
Shana
