Boos word ik ervan, als ik erover begin na te denken. Heel boos zelfs. Ik kan het niet altijd op een heel genuanceerde manier verwoorden, dus pardon my french als het af en toe wat grof overkomt.
Maar wat is het ook voor een belachelijk systeem. Middeleeuws is het. Welke uilen dit bedacht hebben weet ik niet, maar dat ze niet weten wat écht belangrijk is in het leven is me ondertussen wel duidelijk. Ik gok op een stel mannen. Domme mannen.
Het gaat over de 15 weken moederschapsrust die werkende mama’s krijgen. Als je geluk hebt kan je werken tot een week voor de bevalling en heb je 14 weken om te genieten van je kleintje en het alle aandacht en mamaliefde te geven die het nodig heeft. Want laat me dit al meteen even heel duidelijk maken. Het gaat mij om wat babies nodig hebben, gewoon dat. Niet om de zogezegde ‘rust’ van de moeders. En ik denk niet dat diegenen die het systeem gemaakt hebben tot wat het nu is, begrijpen wat een baby precies is, hoe ze functioneren en wat ze nodig hebben.
Om even verder te gaan over die moederschapsrust. Als je pech hebt en de laatste weken van je zwangerschap gaat het niet goed, worden die weken van je moederschapsrust afgetrokken en heb je na de bevalling minder weken over. Zo zijn er mama’s die zes weken op voorhand moeten rusten en dus 9 weken (W T F ?!?) na hun bevalling terug aan de slag moeten. Voor de meeste mama’s is dat werken op zich het probleem niet denk ik. Ik bijvoorbeeld heb nu drie kiddos waarvan één kleuter die naar school gaat, één peuter die de hele dag bij mij is en één pasgeboren baby die me volledig opeist (as it should be). Werken is dus geen probleem, dat doe ik nu technisch gezien ook al hard genoeg met al die grieten in huis. Wat wél een probleem is is het feit dat je een baby die nog véél te klein is om op welke manier dan ook te begrijpen wat er gebeurt, moet achterlaten bij volslagen vreemden.
Ik ben er persoonlijk van overtuigd dat een baby enkel en alleen zijn mama nodig heeft. Papa’s zijn super hoor, daar niet van, maar die eerste maanden heeft een baby enkel mama écht nodig. Voor borstvoeding, obviously, maar ook voor de genegenheid en affectie die ze broodnodig hebben. Baby kent enkel en alleen mama haar geur en stem. Alles anders is vreemd en dus redelijk akelig.
Akkoord, er is een verschil tussen een baby van twee dagen oud en eentje van twee maanden oud. Maar toch vind ik het ronduit kindermishandeling om hele jonge babies te scheiden van hun mama. Ze moeten plots een hele dag zonder die vertrouwde stem waar ze rustig van worden en de armen van mama om heerlijk zacht in in te dommelen. Ik vind het persoonlijk ook verschrikkelijk dat ze nu van een flesje moet drinken. Ze hoort niet uit iets plastic te moeten drinken. Ze moet bij mij drinken. En ik háát het dat mijn kind niet bij mij kan drinken omdat ergens in Brussel iemand zonder gevoelens dat niet nodig vindt. Ze hoort zich tijdens een voeding enkel te focussen op de voeding.Niet op alle vreemde geluiden en plastic objecten die haar richting uitkomen.
Call me crazy, maar een baby van drie maanden oud is niet ‘af’ ofzo. Ze zijn er nog lang niet klaar voor om een hele dag (echt 8 volle uren bedoel ik dus!) van hun mama gescheiden te zijn.
Maar, en dit is waar ik zo boos van word, het kan simpelweg niet anders. Oké ja, er zijn hele mooie oplossingen zoals ouderschapsverlof en tijdskrediet. Maar let’s face it, zo’n oplossingen zijn niet voor iedereen weggelegd. Voor de één is het misschien financieel niet haalbaar om als mama langer thuis te blijven, voor de ander is er misschien op de job geen ruimte voor.
Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar ik draag een giga schuldgevoel mee omdat ik ze zo jong móet achterlaten. Ik heb dan eigenlijk nog geluk dat mijn schoonzus in de opvang werkt en ik kleine zus dus niet bij allemaal vreemden moet achterlaten. Toch ben ik van mening, alles wat niet mama is is vreemd voor de baby en dus minder goed.
Dit gaat er allemaal niet over dat ik niet wíl gaan werken. Want daar kijk ik dan op een rare manier wel weer naar uit. Flamingo Shana is best enthousiast om terug te gaan en er weer in te vliegen. Mama Shana staat op de rand van een postnatale depressie omdat nu al terug gaan werken zó fout voelt. Het voelt alsof ik haar in de steek laat en mijn job boven mijn kind zet. En dat gevoel haat ik. Elke vezel in mijn lijf wil bij haar zijn. Gewoon nog even mama zijn en er zijn voor haar. Tot ze iets ouder is, en een duidelijke beeld heeft van de wereld. Tot ze op z’n minst begrijpt dat mama ook weer terugkomt ’s avonds.
En dan word ik razend kwaad op het systeem.
Zelfs nu ik deze blog schrijf rollen de tranen over mijn wangen. Ik kan er als mama gewoon niet mee leven. Het is omdat ik met mijn job bij mijnspeelgoed echt m’n droomjob te pakken heb dat ik een poging doe om ermee om te gaan. Eender welke andere job kon me gestolen worden.
Dus laat ons alsjeblieft een voorbeeld nemen aan de scandinavische landen. Zij begrijpen wel wat een baby nodig heeft en hebben hun systeem daaraan aangepast. In Zweden bijvoorbeeld hebben ouders samen recht op 18 maanden zwangerschapsverlof. 18 maanden!! Die mogen zelfs verdeeld worden onder mama en papa. Dus aan allen daar in Brussel, die dénken dat ze goed bezig zijn: zo kan het ook!
Excuses voor deze niet zo vrolijke blogpost, maar het kan niet alle dagen feest zijn. De mama bird in mij vond dat dit toch wel echt eens gezegd moest worden.
Volgende keer weer leuke dingen, beloofd!
Liefs,
Shana
De spulletjes op de foto’s kan je hier terugvinden:
Swaddle en konijntje Mies & Co: https://www.degeleflamingo.com/collections/mies-co
Swaddle Liewood stipjes: https://www.degeleflamingo.com/collections/liewood